အဲ့ဒီ႕ေန႕က ကၽြန္ေတာ္ ထီးမပါလာခဲ့ဘူး......

လိုသမွ်ရေနတဲ့
ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ တကၠသိုလ္ဆိုင္ေလးကေန အထြက္
သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္...
ဦးခ်စ္ဆီမွာ လက္ဖက္ရည္ မေသာက္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊
သစ္ပုတ္ပင္မွာ သီခ်င္းမဆိုခ်င္ေတာ့ဘူး၊
ကံေကာ္ပင္ေအာက္ကေန ေရာင္းရင္းေတြကို
မေစာင့္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊
ကတၱီပါ ဖိနပ္ေတြအေၾကာင္း
မေဆြးေႏြးခ်င္ေတာ့ဘူး၊
သူဟာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ျမက္ခင္းသစ္
သူဟာ မိုးေတြေခၚလာသလို
ေႏြလိုပဲ ပူေလာင္ျပတတ္သူပါ။
သက္တံကိုေတာင္
အေရာင္တိုးခ်င္ေနသူ၊
တကယ္ေတာ့ ..........

သူဟာ
စာအုပ္ရဲ႕ အႏွစ္သာရနဲ႕
တန္ဖိုးကို နားမလည္သူေပါ့ ။
စာအုပ္ကို ၀ယ္ၿပီး
ေရထဲ လႊင့္ပစ္ရင္ပစ္မယ္၊
ေက်ာ္ဖတ္ရင္ ဖတ္မယ္၊
ဒါမွမဟုတ္.......
တစ္ခုကေတာ့
အဲ့ေန႕က သူ
ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ကို ၀ယ္ခဲ့တယ္၊
ေက်ာ္ပဲ ဖတ္သလား၊
ေရထဲကိုပဲ လႊင့္ပစ္သလားဆိုတာ
ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ဘူး၊
ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့
သူ ... ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကို
ဖတ္ခဲ့တယ္.... ။

ကဗ်ာေကာက္ေၾကာင္းေတြနဲ႕
တမလြန္ကို ယွဥ္ထိုးေနသူတစ္ေယာက္ကို
ယမမင္းက ဖိတ္ေခၚခဲ့တဲ့ ေန႕ေပါ့။
စားပြဲေပၚ ဓါးေထာက္ၿပီး
က်ိန္ခိုင္းေနေလရဲ႕။
အခ်စ္ဆိုတာ ျပယုဂ္တစ္ခုလား
ေမတၱာဆိုတာ နီရဲေနတဲ့
မ်က္၀န္းတစ္စံုလားတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္က ေျဖလိုက္တယ္
အခုလို ႐ြာေနတဲ့ မိုးလိုပဲ
မည္းၿပီး ညိဳေနတဲ့ ေန႕ေတြ႐ိွသလို
ေနသာရင္းလည္း ႐ြာတဲ့ေန႕ေတြ႐ိွတယ္။
သတိထားရမွာက
ခင္ဗ်ား ထီး႐ိွေနဖို႕ပဲလို႕ ။

ဘယ္သူက
ေတြးမွာလဲ..
ဒီလိုအျဖစ္ပ်က္မ်ိဳးကို ။
ဘယ္သူက
ႀကံဳဖူးမွာလဲ
ဒီလို သူစိမ္းဆန္မႈမ်ိဳးကို။
ႏွလံုးသား အဓိပတိလမ္းမွာ
အေအးပတ္ ခဲ့တယ္။
သူက
အျခားတစ္ေယာက္နဲ႕
ကူးလား ေလွ်ာက္ျဖတ္
အမူးသမား တစ္ေယာက္လို
ေအာ္ေအာ္ေျပာေနတဲ့ အၿပံဳးမ်ား
မိုးေပါက္ေတြၾကားက
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ရည္ေတြ ေရာေနတာ....
တစ္ခ်က္႐ိႈက္တိုင္း
မိုက္ခဲ့သမွ် ေၾကေစဖို႕
ဆုေတာင္းပါတယ္ ၊
ေသခ်ာတာကေတာ့
အဲ့ဒီေန႕က ကၽြန္ေတာ္ ထီးမပါလာခဲ့ဘူး။
တကိုယ္လံုး႐ႊဲလို႕ေပါ့။ .........။

လင္းဦး(စိတ္ပညာ)

(ည ၁၁း၄၀ အခ်ိန္တြင္ ခံစား ေရးဖြဲ႕ပါသည္)